Το τέλος μιας Belle Époque

Κυριακή, 31 Οκτωβρίου 2010

Δυο θάνατοι μες στο 2010 σήμαναν τέλος εποχής για την Θεσσαλία.

Λίγο μετά τις πέντε το απόγευμα της Παρασκευής 23 Ιουλίου 2010, απεβίωσε σε ηλικία 67 ετών, ο πρώην πρόεδρος της «ΠΑΕ Λάρισα» και πρόεδρος και διευθύνοντας σύμβουλος και της «ΒΙΟΚΑΡΠΕΤ» Στέλιος Καντώνιας.

Επί προεδρίας του η ΑΕΛ πήρε το πρωτάθλημα Ελλάδος.

Το Σάββατο 12 Ιούλιος 2010 απεβίωσε ο Καρδίτσιωτης τραγουδιστής Μίμης Γκιουλέκας ο εκλιπών υπήρξε από τους πιό αυθεντικούς ερμηνευτές του "μάγκικου" τραγουδιού, το οποίο μπόρεσε να επιβιώσει, ως ένα παρακλάδι του ρεμπέτικου ως τις μέρες μας.

Η Θεσσαλία πένθησε τον ίδιο μήνα δυο άντρες ασχέτους μεταξύ τους και ποσοτικά και ποιοτικά αλλά σύμβολα μιας εποχής ευημερίας για τον θεσσαλικό κάμπο.

Ο μεν Στέλιος Καντώνιας συμβόλιζε την οικονομική ευρωστία μιας ολόκληρης περιφέρειας τότε που η ανεργία ήταν ελάχιστη και τα μεροκάματα καλά, που τα χαράματα συναντούσες στο δρόμο πλήθος λεωφορείων να μεταφέρουν εργαζομένους στις φάμπρικες και το μεσημέρι στην επιστροφή χαμογελαστά πρόσωπα παρά την κούραση.

Η εποχή του ήταν η εποχή που οι επιχειρήσεις δεν είχαν χέρια να δώσουν και στα σπίτια έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα.

Ο δε Μίμης Γκιουλέκας συμβόλιζε την περίοδο που όλοι είχαν λεφτά στο μεγάλο κάμπο και κυρίως την ακμή και ευημερία της αγροτιάς και των κατωτέρων κοινωνικά στρωμάτων τότε που τα σκυλάδικα δούλευαν και καθημερινές.

Μπορεί σε κάποιους να ξενίσει η αναφορά μου στο Γκιουλέκα αλλά η προσφορά του και πολλών όμοιων του στο πολιτισμό μας μπορεί να μην είναι τεραστία η΄ μεγάλη αλλά σε μια εποχή που η ξενομανία και η ντίσκο μουσική είχε καπελώσει τα πάντα αυτοί με το είδος που υπηρετήσαν αυτό του "μάγκικου" τραγουδιού-ένα είδος εκφυλισμένου και παρακμασμένου ρεμπέτικου-σταθήκανε τουλάχιστον ανάχωμα στην ξενομανία και δεν πέρασε σε πιο πλατιά λαϊκά στρώματα, κράτησαν όρθιο το ελληνικό τραγούδι και αποτελέσαν μεταβατικό στάδιο και γέφυρα με την παράδοση βοηθώντας είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα το μετέπειτα πέρασμα σε πιο ποιοτικές επιλογές βασισμένες στη συνεχεία της παράδοσης.

Οι δυο άντρες με το θάνατο τους έκλεισαν οριστικά ένα κεφαλαίο στην ιστορία του θεσσαλικού κάμπου αυτό της Μπελ Εποκ.

Ας είναι ελαφρό το χώμα που τους σκεπάζει.