Τρίτη, 1 Δεκεμβρίου 2009
Kαθώς ο χρόνος απομακρύνεται από την εποχή του Ομήρου και τα τελευταία εκατό χρόνια ο κόσμος αλλάζει τη μορφή που είχε για αιώνες, χάνονται μαζί και ότι έχει αφήσει το φίλτρο των χρόνων να φτάσει ως της μέρες μας.
Ένα είδος προς εξαφάνιση είναι και οι ποιητές-τραγουδοποιοί της υπαίθρου.
Ίσως οι τελευταίοι γνήσιοι κι’ αυθεντικοί φρουροί της αρχέγονης δημοτικής μας παράδοσης.
Αυτοί οι δημιουργοί πιστοποιημένοι απόγονοι των ραψωδών που απήγγειλναν τα ομηρικά έπη στους αρχαίους χρόνους και τα έπη των ακριτών την βυζαντινή περίοδο σιγά – σιγά γίνονται όλο και δυσεύρετοι.
Είναι αυτοί που δημιούργησαν αυτό που σήμερα λέμε και θαυμάζουμε δημοτικό τραγούδι.
Είναι αυτοί που κουβαλάνε λίγα γονίδια του Ομήρου,των αρχαίων τραγωδών, των βυζαντινών υμνογράφων, είναι αυτοί που αποτύπωσαν και διέσωσαν ιστορικές αλήθειες μέσα από το τραγούδι.
Είναι οι ίδιοι που ανιδιοτελώς προσέφεραν μια μεγάλη υπηρεσία στον τόπο δίνοντας πληροφοριακό υλικό στην επιστήμη της λαογραφίας.
Έναν τέτοιο ποιητή της υπαίθρου και καρπό της μακραίωνης ποιητικής παράδοσης του τόπου τούτου που λέγεται Ελλάδα συνάντησα στα Ματσουκέϊκα Τρικάλων ίσως και από τους τελευταίους εναπομείναντες ειδικά στην ηπειρωτική χώρα που το είδος σπανίζει σε αντίθεση με τα νησιά που η παράδοση αυτή των λαϊκών ποιητών είναι ποιο έντονη και παρουσιάζει αναλαμπές.
Πρόκειται για τον Δημήτριο Κωστίκα.
Ο μπαρμπα – Μήτσος ένας άνθρωπος με ιδιαίτερη ευαισθησία ,συνέλαβε και επεξεργάστηκε στο ποιητικό εργαστήριο του μυαλού του το σύνολο των βιωμάτων του καθώς και τα εριθείσματα του περιβάλλοντος στο οποίο έζησε και εργάστηκε.
Μου έδωσε να διαβάσω αρκετά από τα δημιουργήματα του από τα οποία έμεινα έκπληκτος.
Ύμνησε μέσα από αυτά την ομορφιά της ζωής, τραγούδησε την αγάπη, εκτίμησε την υγεία , θαύμασε το μεγαλείο της φύσης ,τίμησε τις οικογενειακές αξίες, θρήνησε νεκρούς , περιέγραψε πολέμους , ξόρκισε το κακό.
Τα ποιήματα και τα τραγούδια του περιέχουν όλα εκείνα τα τυπικά γνωρίσματα του δημοτικού τραγουδιού με ισορροπημένη χρήση κάποιων αρχέγονων κλισέ και τσιτάτων με επιπλέον χαρακτηριστικό σε μερικά την έντονη τοπογραφία .
Πέρα από τα έμμετρα μου έδωσε να διαβάσω και πεζά του τα οποία αποτελούν πραγματικά μικρά κομψοτεχνήματα.
Η γλώσσα τους που χρησιμοποιεί ατόφια λαϊκή της υπαίθρου, μακρυγιάννεια.
Εύχομαι μπαρμπα - Μήτσο να σε ‘χει ο Θεός καλά και να μην είσαι εσύ ο τελευταίος κρίκος σε μια μακραίωνη ποιητική αλυσίδα.
σημ.:Ο μπαρμπα – Μήτσος απεβιωσε την ανοιξη του 2011.
Ένα είδος προς εξαφάνιση είναι και οι ποιητές-τραγουδοποιοί της υπαίθρου.
Ίσως οι τελευταίοι γνήσιοι κι’ αυθεντικοί φρουροί της αρχέγονης δημοτικής μας παράδοσης.
Αυτοί οι δημιουργοί πιστοποιημένοι απόγονοι των ραψωδών που απήγγειλναν τα ομηρικά έπη στους αρχαίους χρόνους και τα έπη των ακριτών την βυζαντινή περίοδο σιγά – σιγά γίνονται όλο και δυσεύρετοι.
Είναι αυτοί που δημιούργησαν αυτό που σήμερα λέμε και θαυμάζουμε δημοτικό τραγούδι.
Είναι αυτοί που κουβαλάνε λίγα γονίδια του Ομήρου,των αρχαίων τραγωδών, των βυζαντινών υμνογράφων, είναι αυτοί που αποτύπωσαν και διέσωσαν ιστορικές αλήθειες μέσα από το τραγούδι.
Είναι οι ίδιοι που ανιδιοτελώς προσέφεραν μια μεγάλη υπηρεσία στον τόπο δίνοντας πληροφοριακό υλικό στην επιστήμη της λαογραφίας.
Έναν τέτοιο ποιητή της υπαίθρου και καρπό της μακραίωνης ποιητικής παράδοσης του τόπου τούτου που λέγεται Ελλάδα συνάντησα στα Ματσουκέϊκα Τρικάλων ίσως και από τους τελευταίους εναπομείναντες ειδικά στην ηπειρωτική χώρα που το είδος σπανίζει σε αντίθεση με τα νησιά που η παράδοση αυτή των λαϊκών ποιητών είναι ποιο έντονη και παρουσιάζει αναλαμπές.
Πρόκειται για τον Δημήτριο Κωστίκα.
Ο μπαρμπα – Μήτσος ένας άνθρωπος με ιδιαίτερη ευαισθησία ,συνέλαβε και επεξεργάστηκε στο ποιητικό εργαστήριο του μυαλού του το σύνολο των βιωμάτων του καθώς και τα εριθείσματα του περιβάλλοντος στο οποίο έζησε και εργάστηκε.
Μου έδωσε να διαβάσω αρκετά από τα δημιουργήματα του από τα οποία έμεινα έκπληκτος.
Ύμνησε μέσα από αυτά την ομορφιά της ζωής, τραγούδησε την αγάπη, εκτίμησε την υγεία , θαύμασε το μεγαλείο της φύσης ,τίμησε τις οικογενειακές αξίες, θρήνησε νεκρούς , περιέγραψε πολέμους , ξόρκισε το κακό.
Τα ποιήματα και τα τραγούδια του περιέχουν όλα εκείνα τα τυπικά γνωρίσματα του δημοτικού τραγουδιού με ισορροπημένη χρήση κάποιων αρχέγονων κλισέ και τσιτάτων με επιπλέον χαρακτηριστικό σε μερικά την έντονη τοπογραφία .
Πέρα από τα έμμετρα μου έδωσε να διαβάσω και πεζά του τα οποία αποτελούν πραγματικά μικρά κομψοτεχνήματα.
Η γλώσσα τους που χρησιμοποιεί ατόφια λαϊκή της υπαίθρου, μακρυγιάννεια.
Εύχομαι μπαρμπα - Μήτσο να σε ‘χει ο Θεός καλά και να μην είσαι εσύ ο τελευταίος κρίκος σε μια μακραίωνη ποιητική αλυσίδα.
σημ.:Ο μπαρμπα – Μήτσος απεβιωσε την ανοιξη του 2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου